ಒಂದು ದಾರಿ… ಇಬ್ಬರು ದಾರಿಗರು… ಒಬ್ಬ ಕಳ್ಳ… ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಸಿಪಾಯಿ…

ಅಂದು ನನ್ನ ಇಬ್ಬರು ಜನ ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗ ಒಬ್ಬ ಗೆಳೆಯ ತನ್ನ ಜೇಬಿನಿಂದ ಒಂದು ಗುಟ್ಕಾ ಪ್ಯಾಕ್ ತೆಗೆದು ಬಾಯಿಗೆ ಸುರಿದ ಅದರ ಜೊತೆ ಇನ್ನೊಂದನ್ನು ಸುರಿದ…

ನಾನು ಸುಮ್ಮನೆ ಕೇಳಿದೆ…
‘ ದಿನಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ನಿನಗೆ ಇದು … ‘
‘ದಿನಕ್ಕೆ ಎಂಟರಿಂದ ಹತ್ತು …. ಟೆನ್ಶನ್ ಇರುವಾಗ ಲೆಕ್ಕ ಇರುವುದಿಲ್ಲ… ” ಅವನೆಂದ …
‘ ಮಗಾ… ಬಿಟ್ಟ ಹಾಕು ಅದು ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ… ಆ ಪ್ಯಾಕ್ ನ ಮೇಲೆಯೇ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ನ ಹುಣ್ಣಿನ ಫೋಟೋ ಹಾಕಿರುತ್ತಾರೆ ಕಾಣೋದಿಲ್ವಾ ನಿನಗೆ ?’
ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಇದ್ದ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಗೆಳೆಯ ಹೇಳಿದ…
ಅದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವೋ ಎಂಬಂತೆ ಅವನು ಗುಟ್ಕಾ ಅಗೆಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ…
ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಗೆಳೆಯ ತನ್ನ ಬೋಧನೆ ಮುಂದುವರಿಸಿ ಗುಟ್ಕಾ ಸೇವನೆಯ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ …

ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ಗುಟ್ಕಾ ಅಗೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಗೆಳೆಯ ಬೇಸತ್ತು…
” ಎ ಮಾರಾಯ ನಾನು ನಿನ್ನ ತರ ಅಲ್ಲ … ನಂದು ಸ್ಟ್ರಾಂಗ್ ಬಾಡಿ… ನನಗೆ ಯಾವ ರೋಗಾನೂ ಅಂಟೋದಿಲ್ಲ… “
ಎಂದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಬೋಧನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವವ ನಿಗೆ ಕೆಲವು ಫುಡ್ ಅಲರ್ಜಿ ಇದೆ ಅಂತ ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಈ ಮಾತನ್ನು ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಬೋಧನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವ ಕೊಂಚ ಮನನೊಂದು ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದ… ” ಅವನ ಬೋಧನೆ ನಿಂತುದನ್ನು ನೋಡಿ ಗುಟ್ಕಾ ಪ್ರಿಯ ಗೆಳೆಯ ಮುಂದುವರಿಸಿದ್ದ…
“ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ , ನೀನು ಗುಟ್ಕಾ ತಿಂತಾ ಇಲ್ಲ ತಾನೇ ? ಮತ್ತೆ ನಿನಗೇಕೆ ಪದೇ ಪದೇ ಆರಾಮ ಅನ್ನುವುದು ಇರುವುದಿಲ್ಲ ? ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಳಿ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೀಯಲ್ಲ…? ನನ್ನ ನೋಡು ಲೈಫ್ ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ … ಲೈಫ್ ನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಇರಬೇಕು.. ತಿಳಿತಾ … ? ” ಎಂದ…

ಈ ಮದ್ಯೆ ನಾನು ನನ್ನ ಮಾತು ತೂರಿಸಿದೆ… ” ಈ ಗುಟ್ಕಾ ತಿನ್ನುವುದು ಪ್ರಾರಂಭ ವಾದುದು ಯಾವಾಗ ? ” ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ ಗುಟ್ಕಾ ಪ್ರಿಯನಿಗೆ…
‘ಇದು ಶುರುವಾದುದು , ನಾನು ಕಾಲೇಜ್ ಫಸ್ಟ್ ಇಯರ್ ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗ ನನ್ನ ದೋಸ್ತ ತೆಗೆದುಕೋ ಅಂದ.. ಬೇಡ ಎಂದೇ … ಒಂದೇ ಕಾಳು … ಜಗಿದು ನೋಡು… ಚೆನ್ನಾಗ್ ಇರ್ತದೆ ಅಂದ… ಅಂದು ತಿಂದು ಒಂದು ಕಾಳು ಇವತ್ತಿಗೆ ಪ್ಯಾಕೆಟ್ ಗಟ್ಟಲೆ ತಿನ್ನೋತರ ಮಾಡಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ…’ ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದ…

‘ ನೀನಿದನ್ನು ಬಿಡಬೇಕೆಂದು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲಿಲ್ಲವಾ ?” ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿದೆ

‘ಏಯ್ , ಹೋಗು ಮಾರಾಯ… ಇದಿಲ್ಲದಿದ್ದೆ ತಲೆ ಓಡೋದಿಲ್ಲ …’ ಎಂದ ಗುಟ್ಕಾ ಪ್ರಿಯ ಗೆಳೆಯ…

‘ ನಿನ್ನ ಈ ಪ್ರಾಬ್ಲಮ್ ಶುರು ಆಗಿದ್ದು ಹೇಗೆ ? ‘ ಬೋಧನೆ ನೀಡಿ ಸುಮ್ಮನಾದ ಗೆಳೆಯನಿಗೆ ಕೆಣಕಿದೆ…

‘ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗಿನಿಂದ ಇದೆ ಮಾರಾಯ … ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ವಿಪರೀತ ತಲೆನೋವು… ಮೈಯೆಲ್ಲಾ ತದ್ದು ಎದ್ದುಕೊಳ್ಳುವುದು… ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ವಾಂತಿ ಹೀಗೆ ನಡೆದಿದೆ… ಹಲವು ಡಾಕ್ಟರ್ ಗಳಿಗೆ ತೋರಿಸಿದೆ… ಪರಿಹಾರ ಇನ್ನೂ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.. ನನಗೆ ಯಾವ ಚಟವೂ ಇಲ್ಲ ಆದರೂ ನೋಡು … ಕೆಲವು ದಿನದ ಹಿಂದೆ ಒಬ್ಬರು ಆಯುರ್ವೇದದ ಔಷದಿ ಮಾಡಲು ಸೂಚಿಸಿದ್ದಾರೆ.. ಅದೊಂದು ಮಾಡಿ ನೋಡುವುದು ಬಾಕಿ ಇದೆ … ‘ ಎಂದು ಬೇಸರಗೊಂಡ…

ಅಂದು ಅಲ್ಲಿದ್ದವರು ಎಲ್ಲರೂ ಗೆಳೆಯರು … ಯಾರ ಮಾತಿಗೂ ಯಾರು ಬೇಸರಗೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದೇನೋ ನಿಜ.. ಆದರೆ ಅವರ ಆ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟೋ ವಿಚಾರಗಳು ಹಾದು ಹೋದವು… ಹುಟ್ಟಿನ ನಂತರದ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ದಾರಿ ಸಾವಿನೆಡೆಗೆಯೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ ನಿಜ… ಅಂದು ನಂಗೆ ಇಬ್ಬರು ದಾರಿ ಹೋಕರು ಕಂಡರು. ಒಬ್ಬ ತನ್ನ ಪ್ರಯಾಣ ಸುಖಕರ ಗೊಳಿಸಲು ಹೆಣಗಾಡುತ್ತಿದ್ದ … ಇನ್ನೋರ್ವ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಘಾತಕ ವೆನಿಸುವ ಕ್ಷಣಿಕ ಸುಖವನ್ನೇ ನಿಜವಾದ ಸುಖವೆಂದು ನಂಬಿ ತನ್ನ ಕೈಯಾರೆ ತನ್ನ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನು ಕಠಿಣ ಎಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ…ಇವೆಲ್ಲ ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ನನ್ನ ವಿಚಾರಗಳು ನನಗೇ ಒಂದು ಮರು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದವು ” ನೀನು ಯಾವ ರೀತಿಯ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ ? ” ಎಂದು ….

ಲೇಖಕರು :
ರಾಘವೇಂದ್ರ ಲಕ್ಷ್ಮೇಶ್ವರ್

Founder & Creative Head
Grapito Desings (Design and Marketing agency)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *